Şu anki ruh halim Birleşmiş Milletler gibi

Ali Tufan Koç, Özyılmazel’le iki tam gün geçirdi, dişçisinden tırnak stilistine kadar her adımını takip etti ve onun bugüne kadar söze dökülmemiş iç yaşamına dair önemli ipuçlarını dergiye taşıdı.

“Aşkuşu” Mini

Arabaya bindiğimiz gibi “Şunu tutsana” diyerek Mini’yi kucağıma atıyor. Ayşe’nin deyimiyle Mini, evliliğin “son raund”una yetişmiş. O kısa zaman diliminde de pek kaynaşmamış bu iki kendine has erkek.

İnönü Stadyumu’ndan aşağı inerken, kucağımda Mini, direksiyonda Ayşe, cipin içinde, camlar sonuna kadar açık, bangır bangır yeni parçası “Su Gibi”yi dinliyoruz. Fondaki sese bir de canlısı eşlik ediyor.

Puntosu ince hesaplanmış, beylik bir cümle (ya da spot, ya da başlık) çıkıyor ağzından: “Hayatımda hiçbir şeyi acaba dışarıdan ne söylerler, nasıl görünür diye düşünerek yapmadım ki...”

Mini’yle yaşadığımız saadet anları, Ayşe’nin kabardıkça içinden taşan Mini aşkıyla sekteye uğruyor. Eliyle Mini’nin kafasını bastırarak tekrar ediyor: “Aşkuş! Hanimiş benim aşkuşum, hanimiş benim aşkuşum...”

BEN EVİMİ SEVİYORUM Kİ...

“Evliliği boyunca tek kişilik performanslara sahne olmuş” üç oda, bir salon evine yaklaşmışken, Mini’nin evdeki odasından mutlu mesut bahsederken sormadan edemiyor insan: “Kadın evlendiğinde, kocasıyla yeni bir eve çıkmak, birlikte sıfırdan bir ev düzmek istemez mi? Genel olarak.” Önce mahzun bir “Bilmem ki” bakışı, ardından bir “Ben evimi seviyorum ki...” geliyor. Yaşanılan hayal kırıkları, incele incele ve uzata uzata söylenilen ‘ki’lerde gizli belki de.

ŞARKI YAZMAK İÇİN AYRILIK İSTİYORSUN

“Düşünmeden gittin, düşünmeden gelir misin?/ Uzundur yoksun, sakinleşince döner misin?/ Beni sorarsan aynı, âşığın ilacı var mı?/ Gece gündüz karışmış, sevmemenin yolu var mı?”
Yeni şarkısı “Su Sesi”nin bu sözleri yalnızken, Mini bile yokken, evdeyken, piyano başında harıl harıl çalışırken kendiliğinden gelmiş, konmuş. Ayşe’ye göre mutluluk, şarkılara pek yaramıyor.
“İnsan hareket istiyor, ayrılık istiyor, hüzün istiyor, mutluluk istiyor... Anca bunlar varken, içimde fırtınalar koparken ben ben olabilirim, bu şarkıları yazabilirim. Kocasıyla evde televizyon izleyen, ne pişirsem diye düşünen, 11’de uykusu gelip yatağa devrilen insan şarkı yazamaz.”

HER AÇIDAN BİTTİ BENİM İÇİN

“Ruh halim genelde çok çabuk değişir. Şimdiki ruh halimse tam bir Birleşmiş Milletler!” Ucundan kıyısından evlilik macerasına yanaşmaya çalışırken tek cümleyle şalteri indiriyor: “Ne diyorsam dedim. Bu kadar. Bu konu her açıdan bitti benim için. Dik açıdan, yatay açıdan” deyip oldu bittiye getiriyor: “Benzeri olaylar, herkesin başına gelir. Başına gelen tek ben değilim, örnek vaka teşkil etmiyorum. Herkes ne yapıyorsa aşağı yukarı ben de onu yapıyorum. Üzerine beste yapıyorum, o da benim kârım oluyor.”

Son bir sene yaşadıklarından ne şarkılar, besteler akar kimbilir diye düşünürken aynı titrek sesle, göz kırpmadan ve gülümseyerek “Hayırlısı” demekle yetiniyor. Aralara serpiştirilmiş, pekiştirmeli “İyiyim, ben iyiyim”, “Mutluyum, ben mutluyum” kalıpları da unutulmamalı.

HAYATIMDA İLK DEFA HUZURLUYUM

Şu an ve her zaman olanı biteni seyretmekle, olaya müdahale etmeden sindire sindire yaşamakla meşgul: “Eskiden her şeyi sadece bana oluyor zannederdim. Drama kraliçesi gibiydim. Ne yanmalar, ne olay çıkarmalar... Zamanla herkesin başına geldiğini fark ettim. Sakin durmayı, akışına bırakmayı öğrendim. Hayatımda ilk defa huzurluyum. İçimde tuhaf bir sevgi var. Hayata karşı, insanlığa karşı...”

İLİŞKİ DEĞİL ÇELİŞKİ KADINIYIM

Ayşe Özyılmazel, huzuru ta Hindistan’larda değil, kendi içinde bulmuş çıkarmış. Böyle içeride yakalayınca, insanları da daha iyi anlar olmuş. Empatisi yüksek, çok yüksek, ne gerek var bu kadarına diyecek kadar yüksek. “Duygularım, hislerim açık, çok açık” lafı yeni ilişkilere mi gebe acaba sorusunu akla düşürmüşken, o “Al bu da sana röportaj başlığı” diyerek bir kalıp açıklama daha yapıveriyor: “İlişki değil, çelişki kadınıyım. Bunu aklından çıkarma.”