İşte o fark!

Bizim hiç rastlamadığımız bir şeyi...

Televizyonlara çıkmadan önce, rakip ya da eski demedi, Bush ve Clinton’ı aradı...

Onlarla nasıl bir açıklama yapacağını konuştu. Ve üstelik onları aradığını da duyurdu...

Çıkıp göğsünü yumruklayarak “Ben yakaladım” diye kükremedi...

Şimdi farka gelelim...

Yani Öcalan’ın yakalanış sürecine.

CIA’nın yakalayıp teslim ettiği Öcalan’ı sanki kendileri yakalamış gibi davranıp “siyaset ve hamaset” peşinde koşanları hatırlayın.

Paket olarak elden teslim aldığı Öcalan’ın üzerinden, “Sen mi ben mi” diye tartışanları.

Ya da meydanlarda “Öcalan’ı sen astın ben astım” diye atışanları.

Meydanlarda, halkın üzerine doğru ip atıp “Al işte ip asabiliryosan as” diyenleri.

Obama ise teröristi kendisi yakalamış, bizim gibi paketle de elden teslim almamış...

Yani ne dese haklı... Ama yapmıyor...

Budur işte görmemiz gereken fark...

Ama bu fark yalnızca siyaset anlayışında değil ki...

Entelektüel uzmanlık dünyamız da böyle.

Nasıl mı?

Sabahın erken saatlerinden itibaren televizyon ekranlarında iki manzara vardı...

Bir tarafta Beyaz Saray’ın önündeki sevinç gösterileri, diğer tarafta, Türkiye’deki uzmanların korku dolu yorumları...

Ekranlar ikiye bölünmüş...

Bir tarafta zafer ve sevinç, diğer tarafta “Şimdi El Kaide saldıracak” diyen ürkek yorumlar. Şaşkınlıkla izledim...

Bir devlet en belalı teröristi yakalamış, halkı gururla zafer kutluyor, bizde üniversite hocaları El Kaide’nin daha da güçlendiğini ve saldıracağını söylüyor.

Mesela bir üniversite hocası çıkıp diyor ki:

“Tabii şimdi El Kaide için bir toparlanma süresi olacak. Sonra geniş bir saldırı başlayabilir. Türkiye de dikkatli olmalıdır”.

Yani diyor ki:

“Sokağa çıkmayın. Dikkatli olun. Usame Bin Ladin öldü ama şimdi daha tehlikeli bir durum var”.

Bir başka Prof. anlatıyor:

“Tabii şimdi bunun yansımaları olacak. Özellikle Türkiye, Pakistan gibi ülkelerde de eylemler olabilir...”

Bu sırada ekranın solunda ellerinde Amerikan bayraklarıyla binlerce Amerikalı sevinç sloganları atıyor. Danslar ediliyor. Obama pankartları açılıyor.

Ve bizden bir uzman-analizci-diplomat:

“Şimdi uyuyan hücreler harekete geçecek. Bin Ladin’in yerine yenisi geçecek...”

Neredeyse, “Eyvah Bin Ladin’i niye öldürdünüz” diyecekler.

Ben bu zihniyetin benzerini Körfez Savaşı’nda da görmüştüm...

O zaman da uzmanlar, Irak’a giren 500 bin kişilik ABD ordusu için “Çöle batacaklar. Zorlanacaklar” demişti...

Emekli generaller, televizyonlara çıkıp harita üzerinde göstere göstere “Bu zırhlı araçlar, toplar, çölü nasıl geçer? Çöl savaşı ABD ordusunu tüketir” demişlerdi...

Ama onlar TV’de konuşurken ABD ordusu tarihin en büyük lojistik harekâtını yapıp bir haftada çölü aşmış Bağdat’a girmişti.

Sonuç malum...

Saddam’ın kahramanları, televizyoncuların minibüslerine teslim olmuşlardı.

Şimdi yine aynı şey oluyor. ABD’de halk zafer kutlaması yapıyor.

Bizimkiler ekranlarda “Eyvah şimdi El Kaide daha güçlü saldıracak” diye hayıflanıyor...

Ekrandaki bu yorumlara bakınca diyorum ki:

Korkulması gereken şey teröristler filan değildir.

Asıl korkulması gereken şey işte bu “ekran farkı”dır...