Dağ başındaki kızlar

Tarih 1 Ağustos. Saat 03.45. Anne ve babası olduğu halde onlardan uzak yaşamak zorunda kalan kız öğrenciler bir patlama sesiyle uyanıyor. Hatta 16 tanesi (Yazıyı yazdığım an itibariyle ölü sayısı 16’ydı. Artmamasını ümit ederim.) hiç uyanamadan ölümün soğuk kucağında buluyorlar kendilerini. 27 tanesi yaşayabilmek için ölümle savaşıyor, şu an hastanedeler. Aklımdan milyon tane soru geçiyor. Bu çocuklar ne uğruna öldü? Okullar tatilken, öğrenci yurdunda kalmak ne anlama geliyor? Yurtta kalan bu çocuklar doktor mu, mühendis mi, bilim insanı mı, gerçek bir sanatçı mı olacaklardı? Bunun eğitimini mi alıyorlardı? Benim içimi en çok yakan şey de hangi anne ve baba çocuğunu gözünün önünden uzaklaştırıp, dağ başında bir yere gönderir? İslam’ı öğrenebilmek için hiç tanımadığın adamların arasında ve ıssız bir yerde, anandan, babandan ayrı mı olmak gerekir?

Hürriyet’e gelen mailleri okuyorum. Bazı kendini bilmezler; “Bar çıkışında ölselerdi daha mı iyi olurdu” diyor. Ölümün kıyaslaması olmaz. Her ölüm acıdır, erkendir. Bar çıkışında ölen bir insana yine üzülürüm, ağlarım. Ama derim ki; “Bu onun kendi tercihiydi. Alkollü araba kullanması büyük hataydı.” Fakat böylesine bir ölüm için milyon kere kahrolurum. “Ona hiç şans tanınmadı, fikri sorulmadı. ‘Büyüyünce ne olmak istersin’ sorusunun cevabını hiç veremedi. Çünkü önce ailesi, sonra da devletin bile yasakladığı kuran kursları ölüm fermanını imzaladılar” diye kahrolurum.