Aileler çocuklarına hoşgörü ve anlayış göstermeli

Bu aşırı bir sahiplenme duygusu mudur? Yoksa güvensizlik midir? Kendi yaşadıklarını kızının da yaşamasından korkmak mıdır? Kıskançlık mıdır?.. Nedir anlamak pek mümkün değil, ama bilinen şu ki, annelerle kızlarının arasındaki bu çatışma yüzyıllardır süregeliyor.Annelerin zaman zaman dominant davranması gençlerin bu baskıya katlanamayıp kendilerine güvenilmemesi karşısında tepki duyması o kadar çok yaşanıyor ki...

Haberin Devamı

Bu durum anneye karşı düşmanlık duygusuna kadar götürüyor çocukları. Hele bir de üniversite çağındaki, büyük ihtimalle de kendilerinden daha eğitimli, çocuklarını sevdiklerine vermeme inadı yok mu? Burada da yine güvensizlik hakim.
Bu durumda gençler tam tersine ailelerine karşı inatla başkaldırıyorlar ve her şey mahvoluyor. Ne olur biraz karşılıklı hoşgörü ve anlayış...

Hiçbir zaman sevgi dolu bir anne olamadı
Merhaba Güzin Abla, nasıl başlasam anlatmaya tam olarak bilmiyorum. Annemle senelerden beri süregelen bir anlaşmazlık var aramızda. Aynı şekilde kız kardeşim de benim gibi, aynı dertten muzdarip. Hiçbir zaman bize karşı anlayışlı, sempatik, tatlı, iyimser ve sevgi dolu bir anne olmadı, olamadı.
Çok agresif ve çok mükemmeliyetçi. Her şeyi ben bilirim, benim dediğim doğru, edasında... En ufak bir şeyde bağıran hakaretler küfürler yağdıran, üstelik yalan söyleyen bir annemiz var.
Bundan iki yıl önce şehir dışına üniversitede okumak için gittim. Başlarda çok güzeldi, özlerdik birbirimizi, hemen hemen her hafta sonu gelirdim. Ama gün geçtikçe tam tersi oldu.
Geldiğimde laf sokmalar, “neden geldin, gelme para yetmiyor” demeler falan. Çoğu zaman küs ve kalbim kırık dönerdim okula. Sürekli huzursuzluk yaşardık çünkü.
Okulumun ikinci senesinde arkadaşlarım vasıtasıyla bir gençle tanıştım. Gayet efendi, kibar, yani beğenebileceğim biriydi. Bunu anneme söylediğimde başlarda oralı olmadı, dinlemedi, geçiştirdi. Okul bitince eve geldim. O zaman işin ciddiyetinin farkına vardı, kıyametler koptu. Erkek arkadaşım lise mezunu, iş makinesi operatörlüğü yapıyor. Anneme göre ben üniversite mezunuyum ama o lise mezunu; bu nedenle olmaz, üstelik bizim yaşadığımız yerden uzak yaşıyormuş oysa, benim yaşadığım yerle onun bulunduğu yer arası iki buçuk saat.

ANNEM SEVGİLİMİ LİSEMEZUNU DİYE İSTEMİYOR
O inşaatçıymış, yarın öbür gün arkadaşlarımla yemeğe çıktığımızda onun bu işinden utanmayacak mıymışım, evi yokmuş, parası yokmuş, ailesi fakirmiş, arabası yokmuş, fakir insana kız vermezmiş, vs. vs. daha bir sürü neden sıralıyor.
Üstelik yalnız annem değil ailede teyzem, yengem ve daha birçok kişi böyle düşünüyor. Tabii onları yönlendiren de annem...
Bir ay kadar önce babam da öğrendi, onun da demediği laf, etmediği küfür kalmadı. Bir de dünya kadar dayak yedim. Annemin dolduruşuna geldi çünkü. Bu işin olmayacağını, çok istiyorsam eşyalarımı alıp gidebileceğimi söyledi.
Ne yaptımsa annemi kararından vazgeçiremiyorum. Babamla zaten konuşmuyorum. Söylediği sözler, vurduğu tokatlar çok gücüme gitti, yüzünü bile görmek istemiyorum.
Annem çok fazla paragözdür. Ama ben hayatın sadece paradan ibaret olduğunu düşünmüyorum. Bu durumları sadece erkek arkadaşımla paylaşabiliyorum. Kaçıp gitmek çözüm değil, biliyorum ailemi utandırmak istemiyorum. Ama beni çok fazla zorladıkları oluyor.
İki aydır erkek arkadaşımla görüşmüyoruz annem izin vermediği için. Dışarı bile çıkamıyorum. Çok bunaldım çok yıprandım. Neden böyle diye oturup düşünüyorum ama bir çıkar yol bulamıyorum. Ben evleneceğim insanı garanti olarak görmek, onu parası pulu malı mülkü yüzünden kabul etmek istemiyorum. Ben bunları problem etmiyorum. Evi yokmuş, arabası yokmuş, diye sorun yapmıyorum. Sonuçta bunlar dünyalık ve bir zaman gelir ve hepsi olur, diye düşünüyorum.

AİLEM CAHİLCE DAVRANIYOR
Erkek arkadaşım gerçekten çok çalışkan biri. Taşı sıksa suyunu çıkarır derler ya, hani tam da işte o. Kesinlikle ne işsiz kalır ne de aç kalır.
Onu seviyorum ve ne iş yapıyor olursa olsun, bundan utanmam gerektiğini düşünmüyorum. Ailem son derece cahilce ve görmemiş gibi davranıyor. Aşırı sinirli oldum, ister istemez her şeye bağırıyor ve insanları kırabiliyorum.
Annem psikoloğa gitmem gerektiğini, beni böyle kimsenin çekmeyeceğini söylüyor. Psikoloğa gitmesi gereken kişi ben miyim? Annemin ve babamın düşüncelerini nasıl değiştirebilirim?
Erkek arkadaşımla tanışmak bile istemediler. Yediğim dayağın haddi hesabı kalmadı. Bu evde kalmamın tek sebebi kız kardeşim. Yoksa beni bağlayan hiçbir neden yok. Sizden yardım ve düşüncelerinizi bekliyorum.
Rumuz: Sinirli

Yazarın Tüm Yazıları