Köpeklere olan sevgimi anneme anlatır mısınız

Merhaba, ben 12 yaşında bir kızım. Bir köpek istiyorum...
Annem ve babam bütün gün işte olduğundan evde yapayalnızım. Yaşadığımız sitede birkaç arkadaşım var ama kendimi yakın gördüğüm sadece bir kişi var, o da süt kardeşim.
Aslında üzüldüğüm şey yalnız olmak değil. Bir köpeği de yalnızlığımı gidersin diye istemiyorum.
Kendi egom ve isteklerim yüzünden bir hayvana böyle bir eziyette bulunmam.
Ben, evimizde bir köpek olsun istiyorum.
Ablamla aramızda 12 yaş var. O evlendi. Şu an bir köpekleri var, onunla aram çok iyi.
Ablamlar ilk evlendiğinde başka bir köpek almışlardı. Köpek, ilk sahibi yüzünden ‘gençlik hastalığı’ nedeniyle öldü.
Aslında annem de bana bir köpek alacaktı. Bir arkadaşının köpeğinin yavrulayacağını, o yavrulardan birinin benim olacağını söylüyordu. Çok mutluydum. Benim için rüya gibiydi. Ama ablamların köpeği ölünce annem bundan vazgeçti.
Şimdi ne zaman köpek istesem “Ablanların köpeği var ya, onu seversin” diyor. Oysa benim istediğim bu değil. Ben bir köpeğin sorumluluğunu almak istiyorum.
Okuldan eve geldiğim zaman anahtarı deliğe soktuğumda kapının bir tarafında ben onu görmek için deliye dönmüş olayım, o da diğer tarafta beni görmek için deliye dönmüş bir biçimde havlayarak beni karşılasın istiyorum.
Kapıyı açtığımda bana “merhaba” dercesine sokulsun...
Belki de çok şey istiyorum ama istiyorum.
Sabah-akşam, yaz-kış demeden tuvaletini yaptırayım. Mamasını vereyim. Onunla oyunlar oynayayım, dertleşeyim iki dost gibi...
Ama annem “Sen daha kendi arkanı toplayamıyorsun, ona nasıl bakacaksın” diyor. “Ben bu evin hizmetçisi değilim, bir de onunla uğraşamam” gibi cümleler kuruyor.
Tamam, anneme de hak veriyorum ama bana bir şans vermezse nasıl öğrenebilirim.
Ayrıca böyle yaparak özgüvenimi kırıyor. Nereden biliyor üstesinden gelemeyeceğimi? Gelebilirim, gelemesem, gücüm bitse bile devam ederim yola, çünkü yol arkadaşım olan bu köpeğe bir söz vermişimdir. Ve ben sözümde dururum.
Ben gerçekten çok büyük bir hayvanseverim. Özellikle köpeklere çok düşkünüm.
Daha anlatmak istediğim birçok şey var ama uzatmak istemiyorum. Lütfen bana yardım edin.
Yazdıklarınız benim için umut ışığı olabilir. Annemi ikna etmek için ne yapmam gerek, bununla ilgili bir şeyler yazar mısınız?
Daha önce de birkaç yere bu konu hakkında birkaç şey yazdım ama hiç geri dönmediler.
Çok şükür çok iyi bir hayatım var. Evimiz bize ait. Bahçeli güzel bir sitede oturuyoruz. Kendime ait bir odam, bilgisayarım, tabletim, telefonum var. Annem ve babam var en önemlisi. Bunları düşünürken de bazen nankörlük ediyormuşum gibi geliyor...
Neyse size söylemek istediğim bir şey daha var; işiniz başınızdan aşkındır biliyorum ama uygun olursanız anneme bir mail atıp ona benim duygu ve düşüncelerimi aktarır mısınız?
İrem G.
iremgoktaner@hotmail.com

Bu çocuk yaşta bunca olgunluk, duygularını bu kadar güzel ifade edebilmen, köpekler konusunda bu kadar akıllıca düşünebilmen gerçekten beni hem şaşırttı hem de çok sevindirdi.
Anneni ikna edebilmek için ona mail atmamın bir yararı olacağını hiç sanmıyorum.
Ama umarım bu yazını okur, senin nasıl bir dünyan olduğunu görüp sana bu konuda engel olmakla ne kadar yanlış yaptığını anlar.
Çünkü senin de farkında olduğun gibi, bir köpeğin dostluğu ve arkadaşlığı bir çocuğun gelişmesinde, sevgiyi ve sorumluluğu öğrenmesinde en büyük etkendir.
Annen de umarım bunu anlayacaktır.