Kocam yüzünden hayattan hiç zevk alamıyorum

Güzin Abla, eşimle 8 yıl önce tanıştık, 4,5 yıl önce de evlendik.
Eşim, yalanlarla başladı ilişkimize. Daha önce evlenip boşanmış. Üstelik boşandığı eşi, çocukları ve kendi ailesiyle aynı evde yaşıyormuş! Bunu bilmiyordum.
Bana çıktığımız dönemde, bir arkadaşıyla yaşadığını söylemişti sadece.
Daha neler neler söyledi... Yalanları anlatmakla bitmez...
Defalarca terk ettim onu, peşimi bırakmadı. Arkadaşlarımı araya soktu benimle görüşebilmek için.
Tanıştıktan kısa bir süre sonra evlilik teklifi yapmıştı. Aşkın gözü kördür ya, ben de kabul etmiştim. Ancak ilişkimizdeki sorunlar yüzünden evliliğimiz 3,5 yıl sonra gerçekleşti. Aptallık bende ki, uzun zaman geçse de ona geri döndüm ve evlendim...
Eşim çok asabi biridir. Öfkelendiğinde söylediği şeyler yenilir yutulur gibi değildir. Tabii bu arada alkol alışkanlığı da var ne yazık ki...
Öte yandan çocuk konusunda beni yıllardır çeşitli bahanelerle bekletiyor. Geçen yıl hamile kaldım, öğrenince bana söylemediğini bırakmadı.
15 gün sonra hatasını anladı, özür diledi. Ama ben 15 gün boyunca her gün geceli gündüzlü ağladım. Doğru dürüst yemek bile yemedim. Tabii o stresle bebeğimi kaybettim.
Yeniden bebeğim olur mu, onu da bilmiyorum. 37 yaşındayım çünkü...
Hiçbir sosyal yaşantımız yok. Aynı yatağı da paylaşmıyoruz. Hatta diyalog bile kurmuyoruz. Konuşsak da işle ilgili oluyor.
Ama ona sorsan bizim aramızda sorun yokmuş, beni çok seviyormuş.
Ben zeki, bakımlı, güzel ve işinde başarılı bir kadınım. Onun kendi işinde de çalışarak, onu birkaç basamak yükselttim.
Yıllarca çalıştığımız halde bir tatile bile çıkmadık. Tatili bırakın, akşam yemeğine bile yılda bir veya iki kere dışarı gideriz. O da benim zorumla.
Sanki kendi hayatını kurtarmak için benimle evlenmiş gibi. Artık hayattan zerre kadar zevk almıyorum.
Daha önceki cesaretim de yok yeni bir hayata başlamaya. Ne yapmalıyım bilmiyorum...
Yaşadığım birçok şeyi kimseye anlatamıyorum gururum yüzünden. Yine bu yüzden çok detay veremedim size ama ne olur bana bir akıl verin.
Bu konuda destek alabileceğim yakınlarım yok. Ayrılırsam, mücadelem tek başıma olacak...
Rumuz: Hayatımdan çok sıkıldım

Bak kızım, bu evlilik seni tamamen hayattan soğutmuş, yaşam sevincini kaybetmişsin. Yazık değil mi?
37 yaş ne ki? Ne insanlar tanıyorum, 50’sinden sonra bile yaşamlarına yeni bir yön vermek üzere cesaretle atılıyorlar hayata.
Çocuğunuz da olmamış, bak işte bu bir anlamda fırsat veriyor sana.
İş hayatında da başarılı bir kadınmışsın, ne bekliyorsun, ayrıl gitsin. Kendine yeni bir hayat kur. Bunun için de kimsenin desteğine ihtiyacın yok. Bir-iki iyi arkadaşın varsa, o da yeter sana.
Daha fazla beklemenin anlamı ne? Bir mucize mi olsun bekliyorsun?
Hâlâ yeniden evlenip bebek sahibi olma şansın var bence. Bunu kaçırma.
“Hayat mutsuz olmak için çok kısa” derler ya. Bir hata yapmış, bu adamla evlenmişsin, artık bu hatayı sürdürmek niye? Yoksa hâlâ her şeye rağmen onu seviyor musun?
Doğrusunu istersen yıllardır bu işi yapıyorum ve kadınları anlamakta hâlâ zorlanıyorum...