Ders çalışmaktan eşimle ilgilenemiyorum

Sevgili Güzin Abla, ben yurtdışında kalıyorum ve senin yazılarını neredeyse her gün okuyorum. Ve burada o kadar çok insan var ki senin paylaştıklarını okuyan, inanamazsın.
Ben şu an 25 yaşındayım, zamanında meslek lisesini bitirdim, hep iyi işlerde, ciddi ofislerde çalıştım. Bizim buralarda üniversite okumadan da iyi işlere sahip olabiliyorsun.
Meslek lisesini bitirdiğimden beri çalışıyorum ve çalıştığım için Akşam Okulu’na başladım. 18.00–21.45 saatine kadar her hafta pazartesi-cumaya kadar olan bir okul.
Düz lise gibi bir şey oluyor bu. Yani sonuçta diploma alıyorsun. Ben şimdi yaklaşık 5 senedir okula devam ediyorum aslında. 4 senede bitmesi gerekirken ben bazı konular yüzünden ara sıra bırakmıştım.
Ve şu an dokuz ay sonra tekrar başladım, neredeyse yaklaşık 1 sene sonra bitecek okul ama derslerim çok iyi değil. Daha doğrusu sürekli bir ders yüzünden hep sınava kalıyorum ve o sınavı şu an geçemezsem okuldan atıyorlar, başka bir okula başlamam gerekecek.
Yeni okulda tekrardan okuduğum dersleri de görmem gerekecek. Ben hem beden hem de ruhsal olarak buna artık dayanamıyorum, sağlığım kötü oluyor. Ve şu an hâlâ çalışmaktayım ve işimde çok mutluyum, sadece okul yüzünden işyerimde çok yorgun oluyorum ve konsantrasyonum bozuluyor. Abla, bir de üstelik ben evliyim dört senedir; eşim de bütün bu sorunlarımı çekiyor.
Hafta sonu geliyor, ben ders çalışıyor oluyorum veya ev işi şu bu derken, onunla ilgilenemiyorum bile. Oysa sadece hafta sonları zamanımız oluyor.
Eşim şimdiye kadar hiç şikayetçi olmadı. Ama ben gerçekten hem onu düşünerek hem de kendi açımdan bıktım bu şekilde yaşamaktan. O kadar çok okula gidip geldim ki artık adımlarım geri geri gidiyor. Ben de herkes gibi iş çıkışı eve gidip eşime yemeğini yapmak istiyorum ya da zamanımı onunla geçirmek istiyorum.
Oysa sürekli o sınavın kâbusu içinde yaşıyorum. Başka okula başlamak istemiyorum, tekrardan okulun bir sene daha uzamasını istemiyorum. Okulu bıraksam başta ailem olmak üzere pek çok kişiyi üzeceğimi biliyorum. Korkuyorum ki; herkes “o kadar sene boş yere mi gittin okula?” diyecek. Ama bitirmemin de garantisi yok.
Sevmediğim derslere giriyorum ve anlamakta güçlük çekiyorum. Şu an karar almam gerekiyor kendim için ama hiç kimseyle konuşamıyorum bu konuyu.
Güzin Abla lütfen bana cevap verir misin, bu benim için çok önemli.
Rumuz: Ahubakışlı

Canım kızım, evli olduğu halde hem çalışıp hem de okuyan birçok genç kadın var. Sen de onlardan birisin işte. Ve şu düşünceye ben de katılıyorum, bunca mücadele etmiş, bugünlere kadar gelmişken vazgeçmek olur mu? Eşinin sana karşı gösterdiği bu anlayış da büyük bir şans değil mi, ya “hemen okulu bırak, artık yeter” diyen biri olsaydı?
İşinden de çok memnun olduğunu, üstelik bu okulu bitirdiğinde çok daha iyi bir pozisyona ulaşacağını biliyorsun. O halde bu kadar çok artısı olan bu yaşamdan şikâyetçi olmamalısın.
Ben aksine senin çok şanslı olduğunu düşünüyorum. Bu kadar sabretmişsin kızım, lütfen biraz daha sabır göster. Sevmesen de, bu son dersi de ver, bitir artık. Sen de kurtul...
Bunca yılı ve imtihanı ardında bırakmışsın, neden bu son dersi de veremeyecekmişsin ki? Hadi bir gayret kızım, ben sana güveniyorum.