Bir hayvanı doyurmuşum bunun nesi kötü?

"Hayvanlar bir damla su için nasıl çırpınıyorlar bir bilseniz. Ama ben mahalledeki kedileri besliyorum diye adım “kedici”ye çıktı. Benimle alay ediyorlar... "

Haberin Devamı

Güzin Abla, ben 14 yaşındayım. “Petcity Magazin” adındaki harika bir evcil hayvan dergisinde köşe yazarıyım.
Kedim Tüylü ve ben, bize ayrılmış olan iki sayfada “Tüylü’den yaratıcı fikirler” başlığı altında, eski eşyaları değerlendirerek patili dostlarımızın işine yarayacak eşyalar yapıyoruz.
Ayrıca hayvanlara mama alıyor, her gün sularını değiştiriyor ve zamanım yettiğince onlarla ilgilenmeye çalışıyorum.
Fakat bazı insanlar, apartmanımızın kapısının önüne mama ve su koydurmuyor. Neymiş efendim; alışıyorlarmış, bahçeye giriyorlarmış, tuvaletlerini yapıyorlarmış vs. vs.
Tamam dedim ve onlara kaldırımda mama vermeye başladım.
Yaklaşık bir-iki hafta sonra yine tepkiler başladı. “Git başka apartmanın önünde ver” dediler. Kabul ettim. Bu sefer de giriş kattakiler “Evimize giriyorlar, onları burada istemiyoruz” diye kızdılar. Kedilerimle öylece kaldım ortalıkta.
Sabah 7 gibi, okula gitmeden önce erkenden besliyorum onları. O zaman görmüyorlar. Fakat akşam döndüğümde mamalarını yerken beklemem gerekiyor. Biri gelirse, kedileri kucaklayıp kaçırıyorum.

O ADAM KEDİMİZİ ÖLDÜRDÜ

Bir süre önce eve hep ağlayarak geliyordum. Çünkü beni tehdit ediyor, bağırıyorlardı. Bu yüzden komşumuzla kavga bile ettik...
Bir akşam arkadaşımla dershaneden dönüyorduk, komşumuz çıktı, apartmana kedi girdiğini, hemen çıkarmam gerektiğini söyledi.
Sonra eline bir süpürge aldı ve bodruma indi, ben de koşarak arkasından indim. “Onunla kediyi korkutursunuz, hiç çıkmaz” dedim.
Yarım saat boyunca uğraştık, kediyi oradan çıkaramadık. O kadar korkmuştu ki! Tir tir titriyordu.
Sonrasında komşumuzun 35 yaşındaki oğlu geldi, “Ne uğraştırıyorsunuz insanı, gel sana kedi nasıl öldürülürmüş göstereyim” dedi. Öfkeyle bodruma indi.
Ben kriz geçirerek ağlamaya başladım. Sonra kedinin bağırışlarını duydum. “Onu öldürdün mü?” diye bağırdım. İki saniye sonra kedi fırlayıp apartmandan çıktı da üstümden çok büyük bir yük kalktı.
Eskiden bir kedimiz vardı. Sokakta besliyorduk onu. Adı Boncuk’tu. İşte onu gözlerimin önünde öldürmüştü bu adam.
Ama bu konuda bana sadece arkadaşım inanıyor, ailem ise “Hiç insan yapar mı, öyle şey olmaz, öldürmemiştir” diyor...

ADIM “KEDİCİ”YE ÇIKTI

Neden insanlar böyle Güzin Abla? Bir hayvana yiyecek vermişim, karnını doyurmuşum kötü mü? Mahallede adım “kedici”ye çıktı. Benimle alay ediyorlar.
Hayvanlar bir damla su için nasıl çırpınıyorlar bir bilseniz. Susuz kalınca ne kadar acı çekerler, kimse bilmiyor. Biraz empati yapsalar olmaz mı?
Ne olur abla, yazımı yayınla da insanlar biraz olsun bilinçlensin.
Sen büyük ve tecrübelisin. Böyle olaylar başına gelmediyse bile bir çözüm yolu bulursun...
14 yaşındayım diye kimse beni dinlemiyor ama ben sesimi yazacağım kitaplarımla ve dergideki yazılarımla duyuracağım.
*Petcity Magazin köşe yazarı Zeynep&Tüylü

Haberin Devamı

İşin çok zor sevgili Zeynep. Seni kendime benzettim.
Sakın yılma, yazmaya ve hayvanlara bakmaya devam et.
Bu uğurda başıma gelenleri bir anlatsam, koca bir destan olur...
İnsanların hayvanlardan nefret etmesini bir türlü anlayamamışımdır. Oysa bu dünya sadece biz insanlar için değil, tüm canlılarla paylaşalım diye yaratılmış. Bunu hiç kimse düşünmek istemiyor.

Yazarın Tüm Yazıları