Erkeklerin bencilliklerine artık katlanamıyorum

Üzgün olmamın nedeni, erkeklerin hep kendilerini haklı görüp her şekilde kadını suçlamaları ve her fırsatta onları aldatmaları.
Köşenizde okuduğum yazıyı yazan beyefendi, kadınlara o kadar acımasızca yüklenmiş ki. Yoksa onu dünyaya getirenin de bir kadın olduğunu unutmuş mu?
Üstelik erkekler hep aldatıyor ama hayatlarında bir kere bile dürüst davranamıyorlar. Neden ihanet ederken bahanelerin arkasına sığınıyorlar?
Bizim yüzyıllardır “Türk erkeği” dendiği zaman aklımıza ilk gelen “mertlik”, “yiğitlik”, “delikanlılık” değil midir? Bu olgular üzerine bir sürü film, dizi, kitap yazılmamış mı?
Her zaman kendilerini güçlü, cesur diye ifade eden, er meydanında herkese kafa tutan erkekler, karşılarında sevgililerini, eşlerini görünce korkudan titreyip neden aldattıklarını dürüstçe söyleyemiyorlar?
Neden bahaneler buluyorlar?
Eğer gerçekten mertlerse, cesurlarsa neden delikanlı gibi çıkıp “Evet, ben seni artık sevmediğim için aldatıyorum” ya da “Artık beni heyecanlandıramıyorsun” diyemiyorlar?
Aldatırken korkmuyorlar, utanmıyorlar da hesap vermeye gelince neden duygusallığı, vefayı hatırlıyorlar?
Bence bu soruların tek bir cevabı var: “Bencillik!”
Asıl erkekler hayatta kendilerinden başka kimseyi düşünmüyorlar.
Biz ne kadar onları mutlu etmeye çalışıyorsak, onlar da o kadar kendilerini mutlu etmeyi düşünüyorlar. Bir türlü kadına, ilişkiye heyecana, yeniliğe doymak bilmiyorlar.
Onlar kendilerine bir bahane bulamazsa, toplum onlara bir bahane buluyor zaten.
Oysa biz kadınlar, elimizdekiyle yetinmeyi biliyoruz. Daha fazlasını istemiyoruz. Zaten daha fazlasını istemeye de hakkımız yok.
Karşımızdakinin eksilerini artılarıyla tamamlamaya çalışıyoruz.
Hayır, erkeklerden nefret etmiyorum, sadece onları eleştiriyorum. Tıpkı kadınları acımasızca eleştiren o okurunuz gibi.
Erkeklerin ellerindekinin değerini anlamaları için illaki onu kaybetmeleri mi gerekiyor?

Rumuz: Kırgın ve üzgün

Sevgili kızım, sanki savaş çıktı! Birçok mektup aldım bu konuda. Kadınlar erkekleri, erkekler kadınları suçluyor.
Bana sorarsan, her iki tarafın da eksileri ve artıları var.
Mesela sen diyorsun ki; “Biz kadınlar elimizdekiyle yetinmeyi biliyoruz.” Hayır, bu senin düşüncen.
Ben ki bu sorunların ortasındayım, hiç de öyle olmadığını, zaman zaman kadınların da aynı hatalara düştüğünü biliyorum.
Sonuçta erkek ve kadın birbirini tamamlamak üzere yaratılmış ama hiç kimse dediğin gibi elindekiyle yetinmeyi, onun değerini bilmeyi öğrenememiş.
Herkes karşı tarafı suçluyor ve bu tatsız kavga yüzünden de pek çok mutsuzluk yaşanıyor.