Olmadı be Çiğdem Abla! Gezi’ye katıldılar diye niye attın o çocukları sokağa

1978’in 1 Mayıs’ında sokağa çıkma yasağı vardı.
Ve haliyle yasağın öteki adı tahrikti ve bizi çekiyordu.
O zaman Genç Öncü’deydik. Behice Boran’lı Türkiye İşçi Partisi...
Sosyalizmi silahsız anlatmayı istiyorduk. Silahın değil, sözün büyüsüne inanırdık.
Şiddete değil, yaratıcı aklın gücüne sarılırdık.
Ve yasağa karşı...
Hep beraber sokağa çıktık. Aldılar bizi. Gözaltı.
Dedim ya...
Gençtik. Baktı hâkim gözlerimize.
Parlıyoruz. Bıraktı bizi.
Kim bilir nasıl bir kaderin bırakılışıydı o...
Dün, 12 Eylül’de bir kitap yüzünden sönen genç hayatları, kararan umutları hatırladım.
Niye mi?
Şu haber yüzünden:
“Yaprak KOÇER/SAMSUN, (DHA)- Ondokuz Mayıs Üniversitesi’nde Kredi ve Yurtlar Kurumu’na bağlı öğrenci yurdunda kalan öğrencilerden bazılarının Taksim Gezi Parkı protestolarına katıldıkları gerekçesiyle yurttan atıldıkları belirtildi. Yurt-Kur Samsun Bölge Müdürü İsmail Kasapoğlu, olayı doğrulayarak, “Ancak sayı belirtildiği gibi 82 değil daha az” dedi.”
Habere baktım. Çocuklar gözaltına alınıp serbest bırakılmışlar.
Üstelik hâkim de değil, bu defa polis müdürü bakmış gözlerine.
Parlıyor...
Bırakmış çocukları...
Kırmamış, dökmemişler... Yakıp yıkmamışlar.
En sadesinden bir protesto hakkı kullanmışlar.
Yani bir mahkûmiyet... Yani ceza yok. Dava yok...
Ve karar yazısının altında bir isim...
Yurt Müdürü Çiğdem (...).
Dev bir mühür ve imzayla diyor ki:
“Sokağa atıldınız çocuklar.”
İşte bu haber çekti aldı beni...
Paslanmış bir tarihe sürükledi. İsyan günlerine.
Gençliğin kaynayan ve kanayan tarihine.
O yüzden sormak istedim size.
E ne oldu şimdi Çiğdem Abla?
Attınız o çocukları sokağa...
Hayata mı kazandırdınız yani?
Hayatı mı kararttınız yoksa o genç hayatlara?
Olmadı ve üstelik bir kadına hiç yakışmadı Çiğdem Abla...
Gel sen 78’deki isyankâr Fatih’i anla...
Devleti Anadolu’yla barıştırmak isteyenlere yardımcı ol.
Ve gelin siz!
Alın o çocukları tekrar kollarınızın arasına.
Alın, çünkü...
Sarılmak en güzel derstir bu hayatta.
Hadi be Çiğdem Abla...