Erleri yendim kız başıma!

Kardeşimle beraber evi taşımak için nakliye şirketi arıyoruz. Ekşioğlu diye bilindik, ünlü bir firma var. Adını Google’ladık, ilk gelen sayfadan telefon numarasını arayıp eşyaları yerli yerine koymalarına kadar anlaştık. Sabah bir geldiler; iki adam, yanlarında da iki tane 12-13 yaşlarında küçük çocuk... Adamlar dolapları sökerken, çocuklar da bir yandan koskoca koltukları taşımaya çalışıyor. Zaten orada aramızda bir tartışma çıktı. Yeni eve eşya getirme olayına geçtik, bu kez de “Yalnız mı yaşayacaksınız?”, “Kız başınıza zor olmayacak mı?’, “Bir erkek yok mu başınızda?” muhabbetleri olunca ister istemez rahatsız olduk. Ustaları yalnız bırakma gafletinde bulunduk. Döndüğümüzde, bütün eşyalar üst üste yığılarak atılmış, çoğu şey kırık ve adamlar yok! Evet, maalesef paralarını da vermiştik, üstüne de ‘çöp poşeti parası’ diye bir para... O da benim salaklığım! Neyse ders oldu...

YORULDUM BU HAYATTAN

Mutfağın ortasında bağdaş kurup iki saat sadece ağladım. Bundan önceki 28 evimi de kendim taşımıştım. Çoğu sadece valizle oldu; kimisi birinin yanına taşınarak, kimisi de birilerinden kaçarken. Artık yorulduğumu fark ettim. Çocukluğum maalesef korkunç anılarla dolu, ergenliğim desen insanlara korkunç şeyler yaşattım. Lise 2’den beri kendi paramı kazanıyorum. Torpille, ya da başkasının üstüne basmaya çalışarak hiçbir işimi halletmedim. Daha çok, planlı programlı sinsilikle istediğim şeyi alabilmek için uğraştım. Ama hep tek başımaydım: İki üniversite diplomamı aldığımda da, ilk kitap teklifini evde köpek öldürenden hallice bir şarapla tek başıma kutlarken de.. Ama artık güçlü olmaktan çok yoruldum! İşler iyiye gitmediği zaman ikincibir planım olmamasından, insanların başıma gelen hiçbir şeye şaşırmamasından, birinden yardım istemenin gururumu parçalamasından sıkıldım. Kendi kendime neyin ispatındayım onu hiç bilmiyorum. Kim takdir duygumu zedeledi de hep “Bakın, bakın bana bakın işte bunu da yaptım!” demek için çırpınıyorum...Çoğumuz böyleyiz sanırım. Allah her şeyi tam vermiyor, hep bir eksiğin oluyor ki tam yönlerinin kıymetini bil diye.Kötü şeyler olduğu zaman ilk arayacağım adamın ‘yanlış insan’ olmasından bıktım. İkinci bir numaraya şans vermek hepimiz için belki de daha iyidir. Belki de gerçekten hayat müşterektir. Kim bilir...