Hafıza nesneleri

Ve gezdirdi beni sergilenen otomobiller.

Zaman tünelimin değişmez "vasıtası"dır, klasik arabalar.

Çocukluğuma, ilk gençliğime döndüğümde mutlaka karşıma çıkar.

Bazen bir seri ilandır:

"Sahibinden hususi Chevrolet Impala, radyolu-pikaplı."

Bazen çeyrek asır önce o klasik Amerikan station dolmuşlarla, sonrasındaki taksi dolmuşlar.

Chevroletler, Plymouthlar, Dodgelar'ın, Buickler'in Bahçelievler-Cebeci, Bahçelievler-Ulus hattında çalıştığı zamanlar.

Sekiz yolcu alabiliyordu Amerikanlar.

Bahçelievler Maltepe arası 60 kuruş, Kızılay 75, Cebeci 90 kuruş.

Söylenirdi şoförler Kurtuluş'ta inen Hacettepe, SBF öğrencilerine.

Kurtuluş da Kızılay gibi 75 kuruştu çünkü.

Ve Hacettepe, SBF öğrencileri nedeniyle dolmuşuna Kızılay-Cebeci yolcularını alarak, aynı hatta iki kez doldur-boşalt yapamazdı şoförler.

Kiminin radyosu vardı, kiminin oto-pikabı.

Havalı direksiyonlarıyla, her eğimde yaylanan amortisörleri ile başlı başına efsaneydi o otomobiller.

Bizi heryere taşıdı.

O dönem ABD ile geçimsizliğimiz yüksekti de.

Kimsenin derdi olmazdı pek, Amerikan arabalarıyla. (Commer'inki hariç)

* * *

Sonradan ilk gençliğimin "kaçma hayalleri", hep 66 model, üstü açık, kırmızı bir Mustang ile vücut buldu.

Ve en çok sonbaharda...

Koltukları beyaz deri.

Tentesi örtülü kırmızı otomobilin yan camlarından, "devrilir gibi" akıp geçen çınarlar ve rüzgarla savrulan "rengahenk" sonbahar yaprakları.

Evet, zaman tünelinden geçmek gibi...

* * *

Nostaljinin yörüngesinde, çekiminde değilim.

"An"ı yaşamak, yaşayabilmek önemli.

Ama hafıza mekanları kadar, hafıza nesneleri de önemli bir kentin, yaşayan bir şehir olması için.

Hatıraları uyandıran, hayalleri gezdiren hafıza nesneleri...