Dayanamadım, yazdım

Gümüşhane’den Trabzon’a gidiyoruz, o muhteşem Zigana Geçidi’ni aşarak.

Çivi gibi, berrak ve tertemiz bir hava.

Dağları delip geçen yolun iki tarafı göz alabildiğine orman. Tepelerin ta sivri ucuna kadar her yer ağaç. Çam ormanları, asfaltın kenarına kadar inen dev ağaçlar.

Yemyeşil bir tabiat. Ağaç, ağaç, ağaç...

Geniş yol, dağ aşağı iniyor; denize, Trabzon’a doğru uzanıyor.

Ağır ağır eğim azalıp, düzlüğe inmeye başladığınızda, iki yanınızda hâlâ ormanlar.

Bir ara, tam yerini hatırlamam mümkün değil, sağda, ağaçların içinde büyük bir levha dikkatimi çekti:

TRABZON LİSESİ HATIRA ORMANI.

Türkiye’nin en yeşil, en sık ormanlarının uzandığı tepelere, demek ki birileri bir ... hatıra ormanı dikmiş.

Harran Ovası’na hatıra ormanı dikerseniz, hayırdua alırsınız. Ya da Ankara-Konya yolu üzerine...

Ağaç olmayan, çorak topraklara.

Ama Karadeniz ormanlarının ortasında bir hatıra ormanı?

Önce şaşırdım, ama bir sonraki levha daha gördüm:

TRABZON’A HOŞ GELDİNİZ

*

Not : Karadenizli dostlar, kızmayın ne olur! Dediğim gibi, Karadenizliler’in zekâsını, iş bilirliğini kıskandığımız için takılıyoruz size. Sevdiğimizden... Ama, Cem Yılmaz’ın dediği gibi, siz de bizi tahrik ediyorsunuz yani..